من باید خدمت را دوست بدارم.

سلام دوستان بزرگوار. 

یک ماه گذشت!!! خدمت مقدس سربازی در این یک ماه خوش گذشت.

وقتی 30 روز از خدمتت می گذره خوشحالی هرچند که 480 روز دیگش باقی مونده باشه! دوست داری با این 30 روزی که سرباز بودی حال کنی. حال کنی وقتی آمدی مرخصی و توی خیابون داری راه میری یه پیر مرد ازت پرسید چند ماه خدمتی جناب سرباز، سرت رو بگیری بالا و مثل اونایی که دیگه آخرای خدمتشونه با صدای بلند بگی یک ماه خدمتم حاج آقا. بعدشم به سرعت از اونجا دور بشی تا خندیدن اون پیر مرد مهربون زیاد توی غرور یک ماهت تاثیر نذاره.

یه جورایی مثل ترم اول دانشگاه می مونه خوشحالی و با تمام وجود به خودت قبولوندی که الان یک دانشجوی واقعی هستی ولی فقط داری سرخودت رو گرم میگنی چون وقتی سر کلاس نشستی و یکی دستش رو بالا می گیره و می گه "آقا اجازه؟؟؟" طوری نگاهش می کنی که انگار می خوای بهش بفهمونی دوران جاهلیت تموم شده دیگه آقا نداریم استاد داریم. اونجاس که می فهمی هنوز چیزترمی و حالا حالاها مونده تا دانشجو صدات بزنن.

اوایل خدمت هم همین جوریه ولی با کمی تفاوت. سر صف وایسادی و مثلا داری با تمام وجودت به سخنان جناب سروان گوش میدی که یه سرباز از وسط صف صدا می زنه "ببخشید استاد؟؟؟" می زنی زیر خنده و دقیقا همون جاست که صدای خندیدنت بهت می گه دیگه دوران عشق و صفا تموم شده دوران جزوه و امتحان و تقلب تموم شده الان تو یه آشخور بیش نیستی که تازه اولای خدمتته. یواشی یه دستی می کشی به شلوارت و نوار قرمز رنگ دوخته شده ی کنار شلوارت رو لمس می کنی و تازه یادت می فته که ااااا لیسانس دارم. تنها تفاوتت با فوق دیپلم به پایین همین نوار قرمز رنگه. یعنی چهار سال درس خوندی تا شلوار سربازیت با نواری به رنگ قرمز تزئین بشه. 

این سی روز خیلی زود گذشت. خوب گذشت. فرستادنمون مرخصی میان دوره. به این یک ماهی که سپری شد می شه نمره ی قابل قبول داد. خیلی کارها کردیم خیلی چیزها یاد گرفتیم خیلی اتفاقات تلخ و شیرین افتاد. 

 در سرمایی ناجوان مردانه چهار بار رفتیم میدان تیر و با بهترین و سالم ترین تفنگ ها تیر زدیم یک بار با کلت و دو بار با کلاش و یک بار هم با ژ3 همه ی سلاح ها خوب و سالم بودن مثلا کلتی که به من داده شده بود اصلا روزنه ی دید نداشت!!! دقیقا شب اول خدمت اسمم رو بزرگ نوشته بودن داخل نگهبان ها!!! روز های اول باید طبقه ی دوم تختی دو طبقه می خوابیدم که طبقه ی اولش یه هم وطن قزوینی شب رو صبح می کرد زیاد حس خوبی نداشتم البته بعدش شد یکی از بهترین رفقا. ساعت 9:30 شب خاموشی داریم و ساعت 4:30 صبح بیدار می شیم تا خروس ها رو بیدار کنیم که خواب نمونن. 

 شنبه ها و سه شنبه ها رژه جلوی فرمانده پادگان که البته سه بار به دلیل بارش برف تخته شد. وقتی برف میاد باید کل گروهان پارو بشه و برف ها رو بریزیم توی باغچه ها. یکی از بچه ها به علت لغزندگی و در اثر برخورد با زمین دستش از مچ شکست! خوش به حالش!

همیشه حموم آبش سرده. 

همه چیز اونجا سفته... شیرهای آب سفته، تفنگ ها سفته، قفل درب انبار سفته، قفل درب کمد سفته، غذا ها سفته، البته هفته ای یک وعده بهمون ماهی سفت میدن که به گمانم توی سربازخانه ها جزو عجایب باشه!!! از نظر غذایی اوضاع بد نیست. کلا یک بار بهمون آش دادن اونم شب دوم تا حساب کار بیاد دستمون و بفهمیم که این جا کجاست و ما الان کی هستیم!

تقریبا هر شب ساعت هفت برای خودمون رقصگاه گذاشتیم دوستان عزیز کرد و لر از اعضای فعال این قبیل مراسم لهو و لعب هستن. 

 پادگان ما یعنی پادگان آموزشی مالک اشتر اراک بزرگترین پادگان آموزشی نیروی انتظامی ایرانه! (چه عجبی یه دفعه هم اراک بزرگ شد!) این دوره حدود 3000 سرباز گرفتن!!! 

مسابقات فوتسال بین پادگان های آموزشی بود بردنمون برای تشویق چه کردیم اونجا! سالن رو گرفته بودیم روی سرمون حسابی خودمون رو خالی کردیم و برگشتیم. 

بیشتر کارها یدی انجام میشه اونجا مغز زیاد کاربردی نداره! در واقع اصلا کاربردی نداره!  

و...

درکل اوضاع خوبه. طول این مدت با خاطراتی همراه بود که میشه در دفترچه ی خوب ها پاکنویسشون کرد. با هم خدمتی هایی آشنا شدم که بدون تردید میشه دوست صداشون کرد. 

این هارو گفتم که بگم سربازی اون قدرها هم که می گن بد نیست. یعنی اصلا بد نیست. البته خوب هم نیست. ولی من باید خدمت را دوست بدارم.