تو بزرگی مث اون لحظه که بارون می باره

سلام 

یه شعر خیلی قشنگ از احمد شاملو ،یه شعر خیلی خیلی قشنگ از احمد شاملو که حداقل من یکی خیلی دوسش دارم  

موضوعش رو متفرقه گذاشتم چون موضوع دلخواهم رو تو موضوع بندی پیدا نکردم موضوعش عاشقانه ست ، عاشقانه ی عاشقانه ی عاشقانه 

من باهارم تو زمین
من زمین‌ام تو درخت
من درخت‌ام تو باهار ــ
ناز ِ انگشتای ِ بارون ِ تو باغ‌ام می‌کنه
میون ِ جنگلا تاق‌ام می‌کنه.

تو بزرگی مث ِ شب.

اگه مهتاب باشه یا نه

  
 تو بزرگی
 
 مث ِ شب.

خود ِ مهتابی تو اصلاً، خود ِ مهتابی تو. 

تازه، وقتی بره مهتاب و

  
 هنوز

 
شب ِ تنها

  
 باید

راه ِ دوری‌رو بره تا دَم ِ دروازه‌ی ِ روز ــ

مث ِ شب گود و بزرگی

  
 مث ِ شب.

تازه، روزم که بیاد

تو تمیزی
 
 مث ِ شب‌نم
 
 مث ِ صبح. 

تو مث ِ مخمل ِ ابری

  
 مث ِ بوی ِ علفی

 
مث ِ اون ململ ِ مه نازکی:

  
 اون ململ ِ مه

که رو عطر ِ علفا، مثل ِ بلاتکلیفی

هاج و واج مونده مردد
 
 میون ِ موندن و رفتن
 
 میون ِ مرگ و حیات.

مث ِ برفایی تو.
تازه آبم که بشن برفا و عُریون بشه کوه
مث ِ اون قله‌ی ِ مغرور ِ بلندی
که به ابرای ِ سیاهی و به بادای ِ بدی می‌خندی    ( بخند بز کرو)...

من باهارم تو زمین
من زمین‌ام تو درخت
من درخت‌ام تو باهار،
ناز ِ انگشتای ِ بارون ِ تو باغ‌ام می‌کنه
میون ِ جنگلا تاق‌ام می‌کنه.