اصفهان... من رفتم.

دارم جمله ای می نویسم... ولی...    از ته دل ، با خطی خوانا، بر سر کاغذ سفید، فریاد میزنم... ولی...                 اصفهان را باید زیبا نوشت. می گویند... دو سال از زندگی که دیگر داد و فریاد ندارد، می گویم... دارد، این دو سال نصف جهان من بود. نصف جهانی که زنده رودش اصفهان را معنا کرد، زندگی را معنا کرد. اصفهان یعنی دوستی... یعنی دوست داشتن... یعنی دوستانی که دوستشان دارم.  داد میزنم ، فریاد میزنم... زندگی را دوست دارم ، این دوسال از زندگیم را بیشتر دوست دارم. دوسالی که ترازوی خاطره را کج کرد ،خاطراتم را سنگین کرد. جمله ای نوشتم... اصفهان،من......   دیگر بس است. تا همین جایش کافیست . زندگی را نگه دارید. جمله ام بدون فعل زیباتر است. اما...اما... چه می شود کرد... جمله، فعل می خواهد. نقطه می خواهد. جمله هم، دارد فریاد میزند... پایان خودش را داد میزند. باید تا انتهایش نوشت... مینویسم...    اصفهان، من رفتم. 

الان یه جوریمه!!! .......

  منم دیگه رفتی شدم. بار و بندیل رو جمع کردم و همین امروز و فرداست که... 

 به نظرم خیلی زود تموم شد اگه زمانش رو بیشتر میکردن بهتر بود. خلاصه دوستان عزیز و گرامی حلال کنین دیگه. اگه بدی دیدین حلال کنین... امید وارم مثل همیشه توی زندگی تون موفق باشین ، خوش باشن، و مثل همیشه هم از حال و روز همدیگه باخبر باشیم. یه چیز دیگه... دعا کنین سربازی یه جای خوب بیفتم...یه فرانسه ای...انگلیسی...کانادایی... یه جایی که با روحیات من سازگار باشه!!! به دلم برات شده میفتم مرزبانی زابل!!! تن تون سلامت باشه و خدا هم حافظ همه تون.

حرف های ما هنوز ناتمام...

تا نگاه می کنی:

وقت رفتن است

باز هم همان حکایت همیشگی

پیش از انکه با خبر شوی

لحظه عزیمت تو ناگزیر می شود

ای...

ای دریغ و حسرت همیشگی

ناگهان

        چقدر زود

                  دیر می شود.     (قیصر امین پور)