غم کهن

شنیدم سخنی از پیر کنعان گفت                      فراق یارنه آن میکند که بتوان گفت  

 حدیث هول قیامت که گفت واعظ شهر         کنایتی است که از روزگار هجران گفت 

نشان یار سفر کرده از که پرسم باز                   که هر چه گفت برید صبا پریشان گفت   

فغان که آن مه نا مهربان مهر گسل                 بترک صحبت یاران خود چه آسان گفت 

من ومقام رضا بعد از ین و شکر رقیب               که دل بدرد تو خو کرد و ترک درمان گفت 

غم کهن بمی سالخورده دفع کنید                  که تخم خوشدلی اینست پیر دهقان گفت 

گرده بباد مزن گرچه بر مراد رود                      که این سخن بمثل بادباسلیمان گفت

به مهلتی که سپهرت دهد زراه مرو                ترا که گفت که این زال ترک دستان گفت 

مزن ز چون وچرا دم که بنده مقبل                 قبول کرد بجان هر سخن که جانان گفت 

که گفت حافظ از اندیشه تو آمد باز                 من این نگفته ام آنکس که گفت بهتان گفت

حافظ